23/24 APRIL + 7/8 MEI 2016

Corry Moors 
BEELDEN

‘Het mooie van beeldhouwen is dat je alles om je heen vergeet.
In 2003 ben ik begonnen met beeldhouwen. Ik laat mij vaak inspireren door de ruwe vorm en kleur van de steen. Ga met de steen aan de slag en laat mij meevoeren. Wil dan mijn eigen weg gaan. Maar de steen wint het altijd hij laat zich niet dwingen. Dat laat zich zien in de kleur/tekening/breken van de steen. De kern van de steen bepaalt het uiteindelijke beeld.

Het is iedere keer weer een zoektocht om datgene wat je voelt, ziet en meemaakt vorm te geven in de steen. Ik laat mij meevoeren door de steen die mij de weg wijst. Waardoor er een beeld ontstaat, de beelden zijn als niet onder woorden te brengen.Gevoelens. Een gevoel een moment beleef je maar een keer. Zo worden uiteindelijk ook de beelden, ze zijn allemaal uniek. Ik heb wat basistechnieken geleerd op een beeldhouwcursus. Daarna heb ik mezelf verder ontwikkeld in het beeldhouwen. De steensoorten waar ik mee werk zijn speksteen-albast-serpetijn. Dat zijn zachte steensoorten zodat ik meer met het vormen bezig kan zijn. De warmte en aaibaarheid van mijn beelden spreekt veel mensen aan.
Corry Moors (1959) woont in Wijchen.
www.corrymoors.nl

Zij is een uiterst sobere schilder. Een basaal Schilder. Haar abstracte doeken manen je verbeelding, verhit door de hectiek van alledag, tot rust. Ze zijn, zo te voelen, de vrucht van in verf gestolde meditatie en staan niet in dienst van onze digitaal opgezweepte beeldcultuur.

Enkel bespeur je misschien hier of daar een vermoeden van een horizon, dus van een landschap. Om die speciale Paree-rust te benaderen, dus haar werk te begrijpen, is de makkelijkste manier eveneens basale meditatie.

Wat je ziet zijn rechthoekige, op latten gespannen linnen doeken zonder lijst, waarop, waarschijnlijk vaak enkel met een paletmes, olieverf is aangebracht. Dat is de simpele grofstoffelijke basis, de drager van haar kunst. Aan de structuur van de verfhuid is vaak af te lezen hoe het linnen door het paletmes bespeeld is; nu eens ritmisch fors met een trefzekere toets, dan weer zacht aaiend, dof of helder. Daar kunnen dan pasteuze ‘bossages’ op groeien, of speelse inscripties op verschijnen als handschriften uit een onbekende cultuur. Aangenaam of gewijd; het is om het even. Ja, het werk van Joanna Paree is op een vitale manier sereen. Krachtig. Of de doeken in verzonken kleuren gedrenkt zijn of stralen als de lucht bij het opkomen van de zon, doet er niet toe, ze zijn zichzelf gelijk.

Echte stemmingswisselingen lees je er niet in en zeker geen spoor van expressionistische gevoelsexplosies. Die behoren tot een beeldcultuur waar Joanna Paree geen boodschap aan lijkt te hebben. Haar schildershand is nu eens speels, dan weer meditatief, maar enkel de kleuren mogen spreken...
Joanna Paree woont in Cuijk.
www.joannaparee.nl